„10 maja, w dzień Wniebowstąpienia Pańskiego, Słoweńcy [robotnicy przymusowi]no godzinie szóstej rano skłonili nadciągających w międzyczasie Rosjan do wybicia szyb w drzwiach Hali Spacerowej i na masową skalę splądrowali magazyn Głównej Izby Gospodarczej. W ciągu przedpołudnia do tych szabrowników dołączyli uchodźcy oraz miejscowa ludność.

Wcześnie rano, około godziny 6:30, w drodze do kościoła zwróciłam się do plądrujących Słoweńców i wskazałam im naganność ich postępowania. (…)

Między godziną 11 a 12 zostałam wezwana, aby pójść do Domu Zdrojowego, gdzie rzekomo miały być sprzedawane buty. Poszłam tam niechętnie, ale zastałam salę, która wcześniej była zapełniona tekstyliami i innymi artykułami, a także restaurację, kuchnię i pokoje gościnne już tak splądrowane, że wolałam szybko opuścić ten budynek.

W parku zdrojowym widziałam uciekających pracowników Domu Zdrojowego, natomiast dyrektor hotelu, pan Stenzel, był już nieobecny. (…)

Około godziny 13.30 rozległy się nagle głośne detonacje i wkrótce mówiło się, że pali się Hala Spacerowa. Pewna kobieta z zakrwawioną twarzą przybyła do przeniesionego szpitala Landhaus Dinter, aby siostry ją opatrzyły. Kobieta, która jej towarzyszyła, stale robiła jej zarzuty, a z jej słów można było wywnioskować, że poszkodowana kobieta została ranna za sprawą latających wokół odłamków materiałów wybuchowych, albo podczas plądrowania wpadł jej w ręce ładunek wybuchowy, który odrzuciła w momencie jego eksplozji, a który potem zapalił następne ładunki wybuchowe. (…)”